ELBRUS RACE – w pogoni za Kilianem

Elbrus Race to zawody biegowe typu Skyrunning w szybkościowym wejściu na najwyższy szczyt Kaukazu i Europy wynoszący 5642 m n.p.m! Trasa na dystansie Extreme wynosi „tylko” 12,2 km i … 3242 metrów przewyższenia! (start na wysokości 2400m, meta na szczycie Elbrusa 5642m npm)

W 2010 roku, ustanawiając rekord trasy zawody wygrał Polak Andrzej Bargiel (3h 23 min). Wcześniej rekord trasy należał do zdobywcy Korony Himalajów Denisa Urubko i wynosił 3h 55 min.

Trasa naprawdę robi wrażenie:

W roku 2013 z tą niesamowitą górą postanowili się zmierzyć kolejni Polacy: Daniel Chojnacki i Błażej Łyjak.

Po trwającej 13 dni aklimatyzacji ….

… przyszedł czas na start…

Oto relacja Daniela Chojnackiego:

Po zmaganiach na zboczach Elrusa przychodzi czas na odpoczynek na nizinach. Bilans aklimatyzacji to 6 wejść na 2 wierzchołki Elbrusa, 2 noce na 3700, 3 na 4700 i 5300, przemrożenia 8 palców u rąk, 6 u stóp, 2 schodzące paznokcie, zjarane 2 nosy, prawie 8000 m urobione w pionie, zjedzony worek granoli, 5 metrów taśmy montażowej, która oklejała wszystko i nawet jedna sesja zdjęciowa dla rosyjskich reporterów na Siodle.

Schodzić na dół trochę się jednak nie chce – zbyt ładna pogoda. Dlatego wolnym tempem w dwie godziny schodzimy z Siodła do beczek. Śmieci, pomimo że wysypują się nam z reklamówek dzielnie znosimy 3 km niżej. To właśnie taki nierealny czas trzeba by mieć biegnąc pod górę na tym odcinku aby ustanowić nowy rekord. Tu już czeka mocne uderzenie – turyści w skórzanych kozaczkach w zaspach śniegu kręcą się w poszukiwaniu wolnych skuterów i ratraków aby wyjechać i „Poczuć wielką górę”. Błażeja palce coraz gorzej – wolno dochodzimy do wyciągu i zjeżdżamy z 3500 na 2400. Dalej taxi i upragniony hotel – czas na kąpiel, owoce i piwo.

Jedzenie i piwo raz jeszcze!

Po nadrobieniu zaległości pijacko/kulinarnych próbujemy podbiegu w kierunku beczek – 2,5 km w 32 minuty. Całkiem dobrze. Gdyby takie tempo utrzymać byłoby ok. 3 godzin na szczyt. Jest to oczywiście niemożliwe, bo wyżej jest stromiej, większy wiatr i zdecydowanie mniej tlenu 🙂 . Tak czy inaczej zakładamy, że 1 godzina 30 minut to wymagane minimum z Azau do Beczek (jak się potem okazało ładnie złamaliśmy te założenia). Przenosimy się do nowego hotelu do Azau – hotel Wierszyna. Stamtąd bliżej będzie w góry i ponoć net w pokoju.

18.09

Wyspani jak susły powolnym krokiem udaliśmy się na śniadanie. Przy okazji spotkaliśmy Kiliana z ekipą. Przyjechali nad ranem po 40 godzinach jazdy autem z Francji. Dzisiaj zamierza wejść na szczyt i jutro po eliminacjach drugi raz – przyspieszona aklimatyzacja :-). Choć po jego ostatnim rekordzie na Matterhornie chyba już jej nie potrzebuje : REKORD

Kręcąc się po niewielkiej wiosce przypadkiem trafiamy na biuro zawodów. Zapisaliśmy się zatem pobraliśmy numery, koszulki, podpisaliśmy karty ryzyka i poznaliśmy ekipę.

Przy okazji organizatorka powiedziała nam ze będzie ciekawa walka bo wyhodowali bardzo mocnego biegacza, który może pokonać Kiliana – siedział rok na tej górze i cały czas biegał. Startował wiele lat w tych zawodach – cytując ON MONSTIER :). To blondyn o imieniu Witalii, o którym czytaliśmy w lokalnej gazecie Góry. Zapowiada się bardzo ciekawie – na ewentualnym podium coraz ciaśniej się robi ;-). A czas pokaże, że to dobre ziółko:

W tzw. międzyczasie dochodzi do pełnej mobilizacji i wysyłamy kartki do Polski. Jeśli ktoś myśli, że asortyment na polskich pocztach jest dziwny a okienka nie wygodne zapraszam na rosyjską wersję:

i jedyna budka w mieście:

Dzisiaj jedziemy do Beczek wyciągiem. Infrastruktura najwyższej klasy – Rosjanie maja bardzo dużo taktu i wyczucia przestrzennego co widać na każdym kroku – również na 4000 m. 🙂

Przed nami eliminacje jutro o 11:00.

19.09 ELIMINACJE

Miało być słonecznie. W nocy przyszła burza i nasypało ok. 10 cm śniegu. Witamy w Kaukazie – będzie torowanie. Ponad 20 osób stawiło się na starcie. Najlepszy Rusek nie startuje w eliminacjach bo już tu biegał i nie musi się sprawdzać. My oczywiście do samego końca nie wiedzieliśmy co na siebie włożyć.

Zdecydowałem się biec całkowicie na lekko – jedna warstwa ciepłej bielizny powinna wystarczyć. Jak będzie zbyt zimno zawsze można przyspieszyć :D. Błażej, zachęcony 100% skutecznością izolacji rurki od Camel Baga folią NRC (czyli jej całkowitym brakiem), opracowuje lżejszą wersję skorup.

Na linii startu miła niespodzianka – flaga Prezydenta RP. Więc i pamiątkowe foto. Nie żebyśmy mieli jakieś straszne parcie na start ale jakoś tak wyszło, że jeszcze nikogo nie było 😉

Humory dopisują i ta magiczna adrenalina wypełnia właśnie cały przekrój żył – to jest TO!

Lekkie zamieszanie po chwili na starcie jak przed każdymi zawodami i paszli!

Początek wolno bo ciasny start – ścieżka przy hangarze na jedną osobę. Po wbiegnięciu na ratrakowaną drogę wyprzedzam parę osób i cisnę za pierwszym Ruskim (To Valek Vergilyush). Po chwili dochodzi Kilian. Błażej krok w krok za mną. Sunie pociąg sunie – słychać mocne oddechy – wycinam się i po prostu sunę.

To ten moment kiedy adrenalina sprzed startu zamienia się w miarowy takt, którego bitem jest ciężki oddech. Uwielbiam to! Kilian zaczyna wyprzedzać Ruska, ja za nim. Metry w pionie idą bardzo szybko. Jest coraz stromiej i przez to mniej śniegu a bardziej zmrożony firn. Kilian toruje cały czas jednak jest on tak lekki, że i tak się zapadam :-). Co jakiś czas obracam się a Rusek z Błażejem coraz dalej.

Czasem mijamy jakiś kibiców którzy zagrzewają do walki – mobilizują do szybszego tempa. Na zegarku 4500 m n.p.m. zaraz będzie koniec. Już widać sędziego. Chyba szykują herbatę. Jeszcze kilka kroków i koniec!

Nie było źle. 22 sekundy za najlepszym z najlepszych. Po dosłownie chwili wpada Błażej – przyspieszył na największym podejściu i wyprzedził Ruska. Pierwsza 3 na podium choć to oczywiście eliminacje, które niewiele znaczą to pozytywnie ładują. Pokonanie 3,4 km i 800 metrów w pionie zabrało nam równo godzinę.

Szkoda tylko, że Monstier nie leciał. Kilian zachęca do zbiegu. Ruszamy zatem. Miałem założyć kurtkę ale emocje rozgrzewają. Biegnę w dół – nagle lód – speedcrossy suną jak narty – CZAD!!!. Pojawia się Seb – filmowiec od Kiliana – my lecimy ramię w ramię a ten wariat tyłem na nartach wszystko kręci. Duża prędkość świetna atmosfera i po 15 minutach meldujemy się w beczkach. Błażej dociera po krótkiej chwili. Sesja zdjęciowa – reporterów więcej jak sportsmienów :-).

Bardzo zadowoleni szykujemy graty na przepak na Race i zjeżdżamy z ekipą z naszej beczki do Azau. Tam kuszamy, makaron, zupę z grzybów i placki z piwem – regeneracje czas zacząć 🙂 . Więcej piwa proszę :-). Ponieważ sałatki w restauracjach są jakieś takie małe montujemy swoje – dosłownie. Zjedliśmy po całej butelce!

20.09 ELBRUS RACE

O 4:15 dzwoni pierwszy budzik. Ciemno i leje. Zresztą tak jak przez całą noc. Dobry omen 😉 15 minut później zwlekamy się z łóżek. Szybkie śniadanie,  odpalamy ogrzewacze i wychodzimy na Azau. Na starcie więcej reporterów jak startujących 🙂 .  Bardzo dobra atmosfera nie opuszcza nas również w tym momencie – Błażej bez specjalnego parcia na szkło ale jakoś tak ma, że jak magnes przyciąga rosyjskich reporterów.

Opóźniony start (tzw. zadzierżka) o 10 minut bo nie ma MONSTIERA – czy w końcu będzie nam dane zobaczyć tę legendę w akcji? Na start na dystansie Extreme decyduje się ostatecznie… 6 osób! Pozostałe 15 startuje w dystansie Classic czyli z 3700 m. Konkurencja zatem nie za wielka choć mamy, na tej krótkiej liście startowej  najlepszych z najlepszych.
Odliczanie i spuszczają psy ze smyczy.

Jako pierwszy ustawia się Monstier, za nim Kilian. Później ja i Błażej. Próbuję utrzymać tempo tej dwójki ale już po chwili śniadanie podchodzi mi do gardła. Na najbliższym kilometrze w pionie kilka razy spróbuję puścić pawia – kula w brzuchu chce tylko drażnić i pozostaje na miejscu. Już wiem że nie utrzymam tego tempa. Niewielkie ślady czołówek widziałem przez pierwsze trzy skróty serpentyn. Potem zniknęły już w szarości wstającego dnia. I tam właśnie skręciłem tak jak klasyczna droga w prawo podczas gdy Kilian i Monstier poszli kolejnym skrótem na wprost dokładnie w kierunku stacji Mir. Nadłożyliśmy z Błażejem tym samym jakieś 500 metrów i kawałek dodatkowego podejścia. Dalej Race trochę się uspokoił przynajmniej dla mnie. Straciłem demony z pola widzenia złapałem swoje rześkie tempo zachowując co jakiś czas kontakt wzrokowy z Błażejem. Przy beczkach zameldowałem się po 1h20 min. Już widzę tłum, już potężna radość rozsadza moje serce, że ponad 1/3 drogi minęła ale jak grom z jasnego nieba spada  na mnie widok zawodników, którzy mieli startować w Classic. Stoją wszyscy, nie wystartowali. Kiliana z Monstierem zatrzymali  organizatorzy. Mi również zastępują drogę – zła pogoda zawody przesunięte na jutro. Nie wierzę – przecież jest ładnie krzyczę, przejaśnia się – zobaczcie. Emocje opadają, no tak, jutro jeszcze raz – RUSSIAN STYLE :D.

Wracamy z Kilianem przez stację mir w poszukiwaniu jakiejś kolejki. Fajny zbieg – czas do hotelu na regenerację przed jutrem :-).

21.09

Tym razem wstajemy o 4. Wole zjeść wcześniej żeby uniknąć sensacji żołądkowych. Ponieważ rozgrzewacze zużyłem wczoraj buduję ochraniacze na palce u stóp z NRC – projekt Błażeja spisały się bardzo dobrze. Na linii startu stajemy przed 6 – oprócz nas nie ma nikogo. Podobnie jak przez całą noc teraz też pada – cholera chyba odwołali zawody – myślimy. Jeśli nie odbędą się dzisiaj to przez następne 4 dni prognozy pogody przewidują dupuwę i wszyscy jadą do domu. Nagle zapala się silnik w furze francuzów. Kilian wstaje na zawody, które przesunięto na 7. Wracamy do łóżek – dobranoc 😀 …

Po godzinie jest zdecydowanie lepiej

Jak flashback trzeci już raz stajemy na linii startu. Ekipa ta sama co wczoraj – nie ma jedynie dziennikarzy ;-). Idzie przywyknąć – odliczanie i poszli.

Szybkie tempo narzucone od razu przez chłopaków powoduje że płuca chcą wyskoczyć przez gardło – nawet się nie rozgrzaliśmy przed startem a podejście od razu serwuje ponad 30% nachylenie. Kilian z Monstierem idą krok w krok. Nieudolnie próbuję ich gonić a Błażej czujnie za mną. Dalszych nie widzę. Tym razem korzystamy z dużego skrótu w rejonie stacji kolejki MIR. Mimo tego że nogi zmęczone po eliminacjach i wczorajszym starcie na beczki docieram po 1h18min dokładnie 11 minut po zabójczym tandemie, który oczywiście na punkt kontrolny na Beczkach wbiegł w tej samej sekundzie. Dopadam swój plecak. Strzelam szybkiego żela, piję kubek herbaty, trochę izotonika, zakładam kurtkę, plecak i szybko ruszam w drogę. Śnieg wysoki i kopny ale do biegu skutecznie zachęca Sebastian. Plecak jak zbroja przybija trochę do ziemi. Bardziej się zapadam i krok jakiś cięższy. Myśląc o tym że ponad 1/3 za nami uśmiecham się pod nosem. Elbrus z tej perspektywy jest spowity w chmurach – co chwila zerkam na zegarek i wysokość szybko wzrasta. Od Prijuta wiatr bardzo szybko zaczyna się nasilać. Nagle z góry leci Valek – wygrał Classica – coś mi nie pasuje bo jest tu zdecydowanie za szybko. Za kilkanaście minut zbiega następny zawodnik. Chwile rozmawiamy – okazuje się, że warunki są tak kiepskie że obniżono metę do wysokości 5050 m.n.p.m. W pierwszym momencie dopada mnie wściekłość ale już w drugim genialna myśl przychodzi do głowy – minę metę i lecę na szczyt ;-). Zbiega Monstier – pierwszy raz wydaje z siebie jakikolwiek gest. Na jego twarzy rysuje się coś – to chyba uśmiech. Kiliana nie ma – pewnie pobiegł do góry – myślę sobie. Tymczasem wiatr nasila się do takiego poziomu że od 4700 gimnastykuję się na 1000 sposobów aby rozgrzać łapy, których tak jakby nie ma. Od 4800 m wypatruję z utęsknieniem sędziów i mety. Stoją dokładnie tam gdzie powinni. Ostatnie 50 metrów słyszę ich krzyki choć pewnie mi się wydaje bo wiatr jest tu Panem. Biegnę – TAK JAK PLANOWAŁEM- biegnę pod górę na ponad 5000 metrów. Padam na twarz u ich stóp. O biegnięciu na szczyt nie ma już mowy. Po prostu się nie da – Kiliana zawróciło 100 metrów wyżej. Nie tym razem.

Sweet focia na mecie – tylko dziubek jakoś nie wyszedł 😀

Chłopaki (sędziowie) są boscy – otulają mnie swoimi puchami – podają herbatę i ciepłe rękawice. Chcą tylko pomagać – zakładają raki na zejście. Sięgam do tylnej kieszeni po kamerę – w tym momencie jedne z nich zaczyna mi wkładać ciuchy do spodni. No nic tylko do rany przyłóż! Umieją się zaopiekować.

W takim stroju uciekam stamtąd jak najszybciej – oczywiście pamiętając o ludzkich odruchach. Błażeja mijam po niedługiej chwili, a później Daszę…

Na dole czas wrócić do normalności – czas na piwo i zabawę. Zdobyliśmy z Błażejem 3 i 4 miejsce.

VIII International Elbrus Race results  – Extreme 21/09/2013

-> Pełne wyniki <-

 Koniec treningów, diety, zdrowego trybu życia – zostaję znowu „normalnym” człowiekiem!

W 2013 wykonałem 149 treningów, przebiegłem prawie 2000 km oraz 48 km w pionie „tracąc” na to 199:59:53 g:m:s. Życie pokaże co przyniesie 2014

Daniel Chojnacki

http://danekchojnacki.blogspot.com

Strona zawodów: http://elbrusrace.com/