Jesienni zdobywcy Babiej Góry

Niewykluczone że część z nas zapamięta ten bieg do końca życia i będzie się skromnie szczycić wydarzeniami sobotniego przedpołudnia. Ale dlaczego? – ktoś mógłby zapytać wątpiąc w to. Odpowiedź jest prosta: Trzeba to poczuć na własnej skórze, to jak Diablak potrafi doświadczyć przybysza stąpającego po jego grzbiecie!

Przed rozpoczęciem biegu, w ponurej ze względu na pogodę aurze, można było odnaleźć emocje zniecierpliwienia prawie 200 osobowej gromady ludzi. Dawało to pogląd że ma się coś wielkiego wydarzyć. Skupienie, koncentracja, gdzieś tam uśmiechy być może będące wyrazem lekkiego strachu przed niewiadomym.

Głowy spoglądające w górę,  ponad kilometr w górę po pionowym przekroju szukające szczytu najwyższej z okolicznych gór. Skupione oczy starające się ocenić pogodę, pulsujące nozdrza pompujące powietrze do płuc w którym można było wyczuć że  pogoda się zmieni – przynajmniej tu na dole, w Zawoi. Przestało padać o 9:00.

W idealnym momencie by swobodnie zabrać się za rozgrzewanie ciał przed zmaganiami sportowymi. W tej też chwili chłopaki z pełnymi plecakami, nazwani „Mułami” ze względu na czynność jaką wykonywali, ruszyli w stronę mety dostarczyć jakże ważny depozyt.

Zaskakujące jest to, że zdarza się iż zwykłe wyjście na Babią Górę zamienia się w walkę o przetrwanie. W tym miejscu można sobie zdać sprawę z ogromnej i bezwzględnej siły drzemiącej w naturze, której się nigdy nie pokona. Można ją tylko zaakceptować i zatopić w jej objęciach integrując się z cudowną energią wypełniającą wewnętrzną, osobistą pustkę. Być może dlatego ta góra przyciąga – jest trudna i zarazem piękna. Babia Góra czasami drzemie ale nie śpi nigdy!

Ekipa Chaszczoków w tym roku postanowiła zorganizować tylko jeden bieg, ale za to konkretny: 10 kilometrów trasy a przewyższenie +1200 metrów.

Rozgłos poruszył wyobraźnią i chętnych ludzi do pokonania tej trasy zdeklarowało się w liczbie 250. Natomiast jak to często bywa pogoda odstraszyła jakąś ich część i na starcie stanęło tylko albo aż 191 zawodników.

Po zamknięciu listy startowej wytypowano faworytów na zwycięstwo. Bieg mocno obstawiony, zapowiadała się ciekawa rywalizacja o podium. Ciężko było ocenić warunki panujące wyżej oraz w  rejonie mety, przez co dobór odpowiedniego stroju startowego okazał się nie lada zagadką.

O godzinie 10:00 nastąpił start biegu z pod ośrodka wypoczynkowego „Diablak”.  Pierwsze kilkaset metrów to droga asfaltowa, tu pierwsza grupa biegaczy zachowawczo stawiała kroki, nikt nie chciał wyjść na prowadzenie jakby starając się jeszcze ocenić swoje możliwości. Wkrótce po wbiegnięciu na trawiasty teren obok kościoła gdzie każdy musiał tu przemoczyć buty rozpoczęła się roszada czołówki.

Andrzej Długosz na prowadzeniu. Dalej za nim Piotrek Czapla – bardzo mocny zawodnik który jak już startuje w górach to zalicza podium. Następnie nieprzewidywalny Daniel Wosik, Chajda Grzegorz i Lucjan Chorąży.

Mokry ale dynamiczny odcinek zmieniał pozycję zawodników. Jedni zwalniali inni przyspieszali, jedni omijali ogromne kałuże a inni przebiegali wprost przez nie.

Turyści maszerowali w kierunku schroniska Markowe Szczawiny a walka wśród biegaczy trwała. Walka o miejsce oraz walka ze swoimi słabościami.

Przed stromymi kamiennymi schodami znajdującymi się poniżej schroniska swoją obecność zaznaczył Robert Faron wyprzedzając Kamila Byrtka, który współpracował z innym zawodnikiem starając się nadrobić straty do prowadzących zawodników.

Od tego momentu trasy droga prowadząca do mety to prawdziwa górska wspinaczka!

Kamienne schody bardzo strome i śliskie, miejscami zmuszały zawodników do podchodzenia. Ciężko było dynamicznie pokonać tego typu teren tu raczej liczyła się siła biegowa – moc w nogach.

Stopień za stopniem aż do kosodrzewin. Widoczność spadła do około 20 metrów, do tego mocna „szarówka” wokół. Meta zdawała się już być blisko, lecz by ją zaliczyć trzeba było uporać się z przenikliwie zimnym południowym (!) wiatrem. Zawiewało bardzo mocno, temperatura odczuwalna w granicach 0 st. C. Gdzieniegdzie leżały placki śniegu.

Na mecie jako pierwszy pokazał się Andrzej Długosz z czasem 57:32 – niewiele lepszy czas zniż zwycięzca poprzedniej edycji Daniel Wosik, który tym razem wbiegł na metę jako drugi zawodnik ze stratą 3 min do zwycięzcy.

Następnie Piotrek Czapla, który zdołał uciec doświadczonemu Luckowi z Mysiej Górki. Dalej Grzegorz Hajda, waleczny zawodnik który zdołał się „podnieść” po połówce i odrobić straty, a  tylko o 3 sekundy za nim wbiegł na metę Robert Faron – człowiek żyjący sportem.

Dalej Kamil Byrtek oszczędnie biegnący pierwszą połowę trasy, Stanisław Jeźwiecki i Jacek Żebracki, którzy to na ostatnich momentach trasy wyprzedzili słabnącego Dariusza Marek z RMD Montrail Teamu.

Tak wyglądała czołówka mężczyzn. Po 1 godzinie i 14 minutach na mecie z uśmiechem na ustach melduje się niezniszczalna Izabela Zatorska.

Druga Pani to  Gabrysia Ekiert a trzecia Halina Gałuszka. Na mecie czekała ekipa z depozytem, zostały również rozdane ręcznie robione, drewniane pamiątkowe medale. Zejść z powrotem trasą biegu było ciężko, jej trud wysysał energię.

Z komentarzy zawodników można było wychwycić takie sformułowania jak : masakra, totalny zjazd, hardcore itp.

Z drugiej strony każdy kto opowiadał o swoich osobistych zmaganiach był dumny i szczęśliwy. Dla najlepszych przygotowano kamienne puchary oraz nagrody, dla wszystkich zawodników ciepły posiłek.

W tym biegu nie ma przypadków – zwyciężyć mogli tylko najmocniejsi górale. Myślę że każda stopa postawiona na szczycie Babiej Góry tego dnia to było osobiste i indywidualne zwycięstwo.

Niezależnie jak szybko i jak komfortowo się to komuś udało – ważne że ludzie mają chęci do szalonych wyczynów.

Analizując czasy z tej i poprzedniej edycji wydaje się że warunki do pokonania trasy tym razem były trudniejsze. Po południu wyszło słońce, pojawiło się więcej ludzi spędzających czas na Festiwalu „Babiogórska Jesień”…

Piękny dzień i piękne chwile. Dzięki wszystkim zaangażowanym w organizację biegu oraz wam – biegaczom i kibicom.

Oby więcej takich imprez!!!

->Pełne wyniki <-

Poniżej jeszcze jedna relacja – tym razem Bartka Giemzika:

Taki Diablak straszny jak go malują.

   Sobota 5.45, budzik w telefonie komórkowym odzywa się spokojnym melodyjnym głosem. Czas wstawać  i szykować się do wyjazdu w góry. Tym razem to zaplanowany już kilka miesięcy temu Bieg Chaszczoka na Babią Górę. W zeszłym roku czytałem relację z tego biegu, a także wysłuchałem uwag znajomego, który był jego uczestnikiem. Z obu relacji jasno wynikało, że jest to jeden z najtrudniejszych biegów alpejskich w całym sezonie.

Przewyższenie ponad 1200 m, no i te ekstremalne i nieprzewidywalne warunki atmosferyczne  na szczycie Babiej Góry.

Jestem totalnym amatorem w dziedzinie biegów , zacząłem je uprawiać w miarę systematycznie dopiero rok temu. Niemniej jednak postanowiłem zmierzyć się z tą wielką kupą kamieni (szczyt Babiej Góry). Prognozy na sobotę nie były optymistyczne: głównie deszcz i temperatura na szczycie ok.2 stopnie, a do tego wiatr. Nieważne, jadę ! Znajomy wpada po mnie przed siódmą , ruszamy w drogę do Zawoi. Deszcz z każdym kilometrem coraz większy. Na miejsce docieramy już przed 8. Idziemy do biura, pobieramy numery startowe i worki na depozyt – uwaga! 17 x 23cm to ich wymiary :-). Deszcz nieustannie pada.

W samochodzie próbujemy upchać do tych woreczków śniadaniowych kurtkę i długie spodnie. Nie ma szans. Decydujemy się wsadzić tylko kurtkę. Sprawdzam prognozę pogody, pojawia się cień nadziei na przejaśnienia. Od 10 ma przestać padać i nawet jest szansa na chwile ze słońcem. Jest dość chłodno, na rozgrzewkę wychodzimy dopiero o 9.30. Przyglądam się ubiorom zawodników, jedni są odziani w długie spodnie , kurtki , czapki i rękawiczki, inni mają na sobie tylko krótkie spodenki i podkoszulek.  Ciągle zastanawiam się co na siebie włożyć.

W końcu po rozgrzewce decyduję się pobiec w bluzie z długim rękawem i w krótkich spodenkach. Wreszcie godzina 10 , około 200 zawodników staje na linii startu. Odliczanie i biegniemy. Najpierw asfaltem około 600 m, potem zakręt przed lokalnym kościołem i wbiegamy w pierwsze błoto i kałuże, buty już przemoczone.

Znajomy biegnie w czołówce, chce walczyć o miejsce w pierwszej 15. Ja chciałbym się zmieścić w limicie 1,5 h. Na więcej na pewno mnie nie stać. Zaczyna się pierwszy podbieg, wielu zawodników już teraz przechodzi do marszu.  Nie no ! Po kilku minutach biegu ?!

Wyprzedam kilkunastu biegaczy, trasa prowadzi teraz łąką, ostro pod górę. Po chwili wbiegamy na leśną drogę, błoto chlapie spod butów zawodników biegnących przede mną. Znów prawie płasko, jak na biegu ulicznym. Co jakiś czas mijamy charakterystyczne czarne strzałki na żółtym tle, trasa jest dobrze oznaczona. Kolejny podbieg ,ale raczej lekki. Jak na razie nie jest źle, nogi chcą biec, płuca i serce pracują na umiarkowanych obrotach. Niestety zdaje sobie sprawę, że już wkrótce to się skończy. I

rzeczywiście przede mną pierwsze kamienne stopnie, krok za krokiem wskakuje po nich coraz wyżej. Serce wali już znacznie mocniej, mój głośny oddech być może przeszkadza innym , ale niestety to efekt coraz cięższej pracy organizmu.

Sznur ludzi przede mną wije się między drzewami spowitymi lekką mgłą. Wyglądamy jak wielka szkolna wycieczka równo maszerująca do celu podróży. Mija 50 minuta biegu , czołówka zapewne jest już w pobliżu mety, ja docieram dopiero do schroniska na Markowych Szczawinach.

Może za kilka lat uda mi się zbliżyć, do czasów osiąganych przez najlepszych. Tylko czy jest mi to do czegoś potrzebne? Biegam bo to polubiłem, sprawia mi to dużą przyjemność i pozwala oderwać się od codziennych prozaicznych zajęć  i problemów. Daje kopa do życia. Ale wracajmy do biegu .

Przy schronisku grupka turystów bije brawo, głośno dopingują. Wsparci tym rozpoczynamy kolejny ostry podbieg, wkrótce wbiegamy w kosodrzewinę. Nogi zaczynają odczuwać zmęczenie, co jakiś czas potykam się o wystające kamienie. Nie jest dobrze.

Do mety jeszcze co najmniej 20 minut. Oddech, z minuty na minutę robi się coraz płytszy. Chłodno. Przede mną ostatnia prosta , prawie płasko grzbietem wprost na Diablaka (inna nazwa Babiej Góry). Biegnę niezdarnie, ciężko przekładam nogi : lewa, prawa, lewa, prawa….

Prawie ich nie podnoszę. Wzmaga się wiatr, temperatura spada chyba o 10 stopni. O ku… ale zimno! Znajomy mówił mi, że w zeszłym roku wręcz zamarzał w trakcie biegu, czy dziś doświadczę tego ja ?  Zimno odbiera ostatki sił, na domiar złego co krok odczuwam ból w łydkach – skurcze. Nie potrafię się rozpędzić, próbuję ale nic z tego. Co chwilę wyprzedzają mnie kolejni zawodnicy.

Taki byłem z siebie dumny , gdy tam niżej wyprzedzałem na podbiegach kolejnych biegaczy. Teraz cała ta praca idzie na marne :-).

Z góry zbiegają już pierwsi zawodnicy, jest wśród nich mój znajomy, opatulony w kurtkę, wyraźnie zmęczony,  przechodzi obok , nie zauważa mnie, patrzy tempo przed siebie. Schodzący z góry dodają otuchy: już tylko 200m!  krzyczy jeden, następny mówi , że tylko 500m i meta. Boże!!! Kiedy to się skończy ?  Jestem zupełnie wyczerpany. Pojawia się myśl , że chyba nie dam rady, że będę musiał skapitulować. Przenikliwy , mroźny wiatr próbuje odebrać mi ostatnie chęci do walki. Mgła ogranicza widoczność do kilkudziesięciu metrów, mety wciąż nie widać.

Wpadam w jakiś dziwny, nigdy wcześniej nie odczuwalny stan świadomości. Nie potrafię tego opisać. Przez te ostatnie minuty biegu mój umysł jakby przestał pracować, nie myślę o niczym. Bezmyślnie wlepiam wzrok w podłoże. Przed sobą widzę tylko pojedyncze głazy i moje dłonie wspierające się na nich, wokół słyszę głosy innych zawodników jęczących, przeklinających i oddychających ostatkami sił. Rozglądam się na boki, wszędzie widzę idące pokracznie na czworakach postacie, chyba ludzkie. Ja czynię dokładnie to samo.

Wreszcie ktoś z góry wrzeszczy: tutaj jest meta ! Ludzie nie tam! Tutaj ! Podnoszę na wpół przytomnie głowę, we mgle  widzę zarys gościa machającego do nas z góry. Jezu! Jest meta ! Docieram na górę, ostatnie metry udaje mi się nawet przebiec, przybijam piątkę chłopakowi na mecie, na szyi ktoś wiesza mi medal. W jakimś letargu idę przed siebie wzdłuż kamiennej ściany. Nagle przede mną wyrasta gość  z jakimś czarnym pakunkiem Zatrzymuję się i przez sekundę zastanawiam się, co to jest? Aha! To moja kurtka! Dziękuję mu i odchodzę na bok.

Wkładam kurtkę.  Nie wiem czy słaniam się na nogach czy to tylko takie dziwne uczucie. Na  wszelki wypadek siadam na zimnym kamieniu. Łapczywie pochłaniam słodki baton, przemycony w kieszeni bluzy. W moim wnętrzu rozgrywa się walka dwóch racji. Z jednej strony chce mi się pić, jeść  i leżeć, najlepiej zasnąć na chwilę. Z drugiej zaś chcę jak najszybciej uciec z tego nieprzyjaznego dziś człowiekowi miejsca. Jest mi cholernie zimno.

Na kilkanaście sekund zamykam oczy. Nagle przez myśl przechodzi mi sytuacja ostatniej tragicznej polskiej wyprawy na Broad Peak. Nie dziwię się , że każdy z nich chciał ratować swoje życie (chyba…) Skoro ja tu i teraz źle znoszę  ten mroźny wiatr i organizm domaga się opuszczenia jak najszybciej tego miejsca, to co dopiero  przeżywali oni tam wysoko przy temperaturze poniżej – 30 stopni. Organizm ludzki ma jednak swoje granice wytrzymałości i daje jasno do zrozumienia, kiedy za bardzo zbliżamy się do nich, a nawet próbujemy je przekroczyć.

Zrywam się więc po kilku minutach i rozpoczynam mozolne zejście. Ręce grabieją od zimna. Biegnę w dół, po lewej stronie jakieś pół metra ode mnie przepaść. Człowieku! Myślę sobie. Odsuń się trochę bardziej bo zaraz tam wpadniesz. Nogi odmawiają posłuszeństwa, co chwilę plątają się jedna o drugą. Dopiero teraz, zbiegając widzę jak wielkie przewyższenie pokonaliśmy w tym biegu. Wreszcie wbiegam w wyższe zarośla. Robi się trochę cieplej. Droga do miejsca startu zdaje się nie mieć końca. Niby cały czas w dół, powinienem bez problemu podążać na przód, ale nogi nie potrafią współpracować z umysłem.

Na chwilę przysiadam na łące. W oddali widzę już budynki w Zawoi . Ruszam dalej, słońce  rozgrzewa zmarznięte ciało. Rzucam spojrzenie w stronę niedawno zdobytego szczytu. Schowany jest w ciężkiej, grafitowej chmurze. Jak dobrze, że jestem już na dole. Docieram wreszcie do samochodu.

W środku jest już mój kompan. Siadam bezwładnie. Wymieniamy uwagi. Nasze odczucia są bardzo podobne. Chaszczoki świetnie dobrali cel biegu . Bieg jest nieprzeciętnie trudny, zróżnicowana nawierzchnia, wszelkie możliwe nachylenia terenu, nieprzewidywalne warunki pogodowe.

Warto tu przyjechać by zbadać możliwości swojego organizmu i psychiki. Znajomy celnie określił  kolejność zawodników na mecie: tu nie ma przypadków, tutaj trzeba być naprawdę dobrym, zaprawionym w bojach, doświadczonym górskim biegaczem. No cóż… Przede mną wiele pracy. Biegać, biegać, biegać!!!

Organizacja biegu bez zarzutu, dzięki za poświęcenie tragarzy, przepraszam za użyte określenie, którzy musieli wnieść na górę w szybkim tempie nasze depozyty. Mam nadzieję, że za rok poprawię swój marny wynik, bo na pewno odpowiem pozytywnie na wezwanie Chaszczoków do walki z Diablakiem.

Totalny amator Bartek G.
Fot. Bartek G, Alek Dzidowski i Łukasz Smogorowski

-> Pełna galeria Łukasza Smogorowskiego<-